در جمله، ضمایر پیوسته (متّصل) در سه نوع نقش دستوری ظاهر می شوند:
به عنوان مثال:
ای صبحدم، ببین که کجا می فرستمت نزدیک آفتاب وفا می فرستمت
می فرستمت (تو را می فرستم) ß ــَـت (تو):مفعول
آنکه عمری می دویدم در پی او سو به سو ناگهانش یافتم با دل نشسته رو به رو
ناگهانش یافتم (او را یافتم) ß ــَـش (او):مفعول
به عنوان مثال:
گوش کن پند، ای پسر، وز بهر دنیا غم مخور گفتمت چون دُر حدیثی گر توانی داشت هوش
گفتمت (به تو گفتم) ß ــَـت (تو):متمّم
چو یار نیست به تسکین خلق نتوان زیست که دوستان اگرم دل دهند، جان ندهند
اگرم دل دهند (اگر به من دل دهند) ß ــَـم (به من):متمّم
به عنوان مثال:
حُسنت به اتّفاق ملاحت جهان گرفت آری به اتّفاق جهان می توان گرفت
حُسنت (حُسن تو) ß ــَـت (تو):مضاف الیه
لاله دیدم، روی زیبای توام آمد به یاد شعله دیدم، سرکشی های توام آمد به یاد
آمد به یادم (یادِ من) ß ــَـم (به من):مضاف الیه